Ne çok şey yaşandı, ne umutlar gerçekleşti, ne ümitler yıkıldı, ne hayaller suya düştü. Ama yaşarken öğreniyor insan umutların, ümitlerin, hayallerin gerçekleşebileceğini ya da yok olabileceğini...Ve öğreniyor gerçekleşse de mutluluğunun kısa süreceğini, ve bir yenisinin dileneceğini. Kaybetmeyi öğreniyor insan etrafı dostlarla doluyken bir bir gidişini seyretmeyi, sıradan bir el sallamayla uğurluyor hepsini, deli dolu günlerin geride kalışını farketmeden...
Aynaya baktığında yüzünün değiştiğini geç farkediyor insan, inanmıyor önce, koşuşturmalar ve yorgunluklar içinde aynaya bakmayı unutuyor. Bu yüz benim mi? Eski fotoğraflara bakıp gözleri doluyor sonra...Ne çok şey geçmiş farketmeden..."Kaçıncı doğumgünümdü bu güldüğümüz??" Kendi hayatına gömülüyor sonra; evlilik, çocuklar, unutuyor insan dostları, aslında unutmuyor da öncelikler değişiyor belkide...Hani o aşkına ağlarken elini tuttuğun, aşkına sürpriz yapsın diye gece soğuğunda aşkının kapısına paket koyduğun, birlikte bekar evinde yemekler pişirip parmaklarını şapırdata şapırdata yediğin, karlı bir günde kol kola konsere, tiyatroya gittiğin, aşk acısıyla içip türküler şarkılar söyleyip sarıldığın, nöbette çok yorulduğun halde dinlensin deyip kıyamadığın, saçlarını kısa kestir dediği için kestirdiğin, kıyasıya tartıştığın sonra da boşverr deyip kahkahalar attığın, en külüstür arabanın içinde bile son model gibi turlar attığın, balık ekmekler, muhabbetler, kahvaltılar, sohbetler... Dostların nerde??...Belki onlar da seni unutmuyor ama hayat işte, öyle bir hızla anlamadan geçiyor ki bir bakıyorsun seneler geçmiş...
Ve bir sene daha geçti, ve ben düşünüyorum kimler geldi hayatıma, kimlere el salladım diye...Nice senelere...
02.01.2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder